Bruine bol met kaas

Zoals een pinkpop bezoeker op de radio net omschreef; 'morgen wacht na een hoop lol weer hetzwarte gat genaamd werk!' Dat is waarschijnlijk allemaal wel wat dramatischer dan het in werkelijkheid zal zijn. Al vermoed ik dat morgen na een tandartsbezoek en een dagje kantoor ik het ontspannen sfeertje en weertje ( jemig wat een regen hier) wel snel kwijt zal zijn.

De komende dagen hoop ik hier en daar nog wat puntjes op de i te zetten door middel van wat meer foto's en filmpjes. De eerste panaromafoto is zojuist mooi gelukt en ik hoop er nog een paar extra toe te kunnen voegen.

Met een echte oer-Hollandse senseo en een bruin bolletje kaas wil ik alle trouwe fans weer bedanken voor het lezen en reageren op het reisblog. Het is altijd leuk om 's avonds de reacties van iedereen te lezen voordat je het volgende verhaal weer het World Wide Web op stuurt.

Grazie en Ciao!

Vera

Koude Cola

Dag 5 - vrijdag 27 mei - Rand van het zwembad

Een zonnige dag, rond de 25 graden en een koel briesje. Zo langs het zwembad heb ik slechts twee zorgen vandaag;

1. Heb ik nog koude cola; Nee? dan wenk ik naar de gladde Italiaan en wordt er een nieuwe cola gebracht.

2. Ligt het snoertje van mijn iPod niet over me heen? Anders loop ik de rest van de zomer voor joker met een kleurverschil.

Kortom; I have spent the whole day doing absolutely nothing!

Pronto!

Dag 4 - Zondag 26 mei - Vaticaanstad

Een van de leukste blokken tijdens mijn Hospitality Management opleiding (klinkt toch een stuk interessanter dan Hotelschool) was Cultural Differences. Niets is zo leuk als de eigenaardigheden van een volk te leren kennen vanuit je eigen referentiekader. Elk volk heeft zo zijn eigen eigenaardigheden, zo ook de Italianen. ( Als leraar Engels zou ik het boek 'The Undutchables ' op de verplichte leeslijst zetten. Hilarisch boek over ons 'Nederlanders'. )

Nadat ik gisteren mijn voeten wat extra rust had gegund, vond ik dat we er vandaag weer voor de volle 100% tegenaan konden. Geen uitdagende dag zonder goed ontbijt. Daarom besloot ik het ontbijtbuffet te gaan verkennen. In mijn beleving is een ontbijtbuffet zonder vers fruit, yoghurt en warme eieren geen ontbijtbuffet. Hier bestaat het ontbijtbuffet uit twee aaneengeschoven tafels. Op de een de koffiemachine en op de ander de ontbijtbordjes. Elk bordje bevat 1 bolletje, 1 zoet croissantje en een cupje jam. Ik wist dat de Italianen geen grote ontbijters waren, maar wat ze allemaal wel niet over hebben om twee keer per dag warm te eten verbaasd me.

Vandaag ga ik mijn eerste stappen aan de andere kant van de Tiber zetten. En het zijn niet zomaar stappen! Nee, de flipflops hebben de eer om Vaticaanstad binnen te wandelen. Tot mijn grote verbazing is het Sint Pietersplein helemaal afgezet. Een van de vele Carabinieri knikt goedkeurend nadat zowel ik, als mijn tas door de scanner heen zijn. Op Schiphol was de beveiliging minder streng. Met de rugzak weer vertrouwd op mijn rug loop ik vrolijk maar vooral nieuwsgierig om me heen kijkend het Sint Pietersplein op. En verrek! Daar zat ie dan, die oude Duitser op zijn troon voor de Sint Pieter. Het leek Sinterklaas wel. Zonder pieten maar met Zwitserse garde, die niet minder gekleurde apenpakjes droegen.

Ondanks dat de oude man voor mij persoonlijk niet meer betekende dan een tv bekendheid, was het toch bijzonder om te zien hoe het hele plein zwaaide en joelde bij elke zin hij sprak. Een voor een werden de namen van groepen op audiëntie opgelezen. Menige schoolklas barstte in luid gejuich uit en gooide vervolgens de gekleurde petjes in de lucht als groet aan de oude man. Het was behoorlijk heet en daarom besloot ik vanaf de zijlijn in de schaduw het schouwspel te bekijken.

Waar buiten de muren van Vaticaanstad de prada's en gucci's het modebeeld bepaald blijkt er in Vaticaanstad een hele eigen modelijn te bestaan. Net als vaak in het dierenrijk het geval is behoord la bella figura maken vooral aan de mannen toe. De nonnen lijken de 'keuze' te hebben tussen een zwart of wit gewaad. Echter maken de kleren hier zeker de man. De priesters hebben niet de minst op maat gemaakt zwart pakken met wit sikje aan. Allen hebben stijlvol bijpassende schoenen en een prachtige leren aktetas. Dan is er nog de monnik. Bruin gewaad met wit koord, wit gewaad, wit met zwart gewaad. En vaak met sandalen en bijpassend bierbuikje. ( Al lopen er ook wel monniken met airmax en puma's)

Nadat ik ook mijn zegening in ontvangst had genomen kon ik natuurlijk niet zonder goed fatsoen Vaticaanstad verlaten zonder de Sint Pieter te bezoeken. Het was even afzien in de brandende zon met schreeuwende Koreaanse groepsleiders en vette Amerikanen om je heen. Daar op het Stint Pietersplein heb ik ook de kunst van het Italiaanse voordringen mogen aanschouwen. Alles lijkt te draaien om galante schijnbewegingen en vrolijk glimlachen. Ik heb nog nooit eerder mensen zo natuurlijk en ontspannen zien voordringen. Ze zijn er echt meester in. Zo goed dat niemand het ook lijkt op te merken of er iets van zegt. Echt bewonderenswaardig!

Met bedekte schouders en lange broek heb ik in de grootste kerk van Italië de werken van Michelangelo en Bernini mogen bewonderen en fotograferen. Vooral de schilderingen in de koepels van het dak en Bernini's baldakijn waren adembenemend. Na een kleine tour met de Lonely als gids ben ik nog een paar ronden wezen lopen. Ondanks dat vele verhalen en betekenissen langs mijn heidens bestaan zijn gegaan was het echt heel indrukwekkend.

Rome heeft in het centrum een overzichtelijk metrostelsel; twee lijnen die in een kruis door de stad lopen. Erg makkelijk maar er zijn dus ook aardig wat kilometers die afgelegd moeten worden tot het volgende station ( of je neemt de bus, maar dat vind ik teveel gedoe) Ik besloot vanaf Vaticaanstad een stuk door de stad te lopen langs het Piazza Navona en het Pantheon. Waar de Romeinen heerlijk ontspannen door de stad kunnen slenteren zo chaotisch engestrestzijn ze in het verkeer. De hele wereld lijkt ze gestolen te kunnen worden behalve als ze achter het stuur zitten. Ratelende bussen, knetterende scooters en bergen met verkeersovertredingen tekenen het verkeer van Rome. Een voordeel; De voetganger is heilig. Wanneer je ook maar een voet op de weg zet gaat iedereen direct in de ankers zonder ook maar geïrriteerd te kijken.

Dit lijkt ook de enige manier om na een vermoeiende dag lopen de snelweg voor de camping over te steken. Rond een uur of 7 is het hier ook gewoon spits dus wachten op een gaatje tussen de auto's door is echt onbegonnen werk. Wanneer ik weer voor de bungalow in het nog steeds warme avond zonnetje met een glas wijn neerplof, blijken er ook rasechte Italianen op de camping te verblijven. In nog geen kwartier tijd heeft de overbuurman als zeker 5 keer de telefoon beantwoord met een te luide Pronto! Vervolgens volgt er een vloed van snelle Italiaanse zinnen in het hoogst mogelijke volume. In Nederland kan ik me aardig irriteren aan al die telefoons terwijl mensen een bus instappen, bij de kassa staan, of tijdens een gezellig etentje. Een onbeschofte gewoonte waarvan steeds meer Nederlanders het zich al niet eens meer realiseren. De Italianen zijn echter nog veel erger. Ik verdenk ze ervan de hele dag met het verlengstuk van hun arm aan het oor lopen om maar zo snel mogelijk op te kunnen nemen. Ik ben blij als de buurman met een luide Ciao het gesprek beëindigd en zijn bungalow verlaat. Voor vandaag kan ik even geen Pronto meer horen.

Keuze, Toilettas of Laptop

Beiden kreeg ik ze niet mee.

Op het laatste moment toch voor de toilettas gekozen. Achteraf een slechte keuze blijkt.

Tandenborstels en wifi zijn overal te vinden, maar internetcafe's met usb aansluiting is toch wat lastig

Flip Flop

Dag 2 - zondag 24 mei - Villa Borghese & Tridente

'Made in Italy' schijnt voor de kenners een teken van kwaliteit te zijn. Zelf draag ik liever 4 goedkopere shirts dan het hele jaar 1 dure. Toch viel het door mij gevreesde ( en in Florence ervaren) la bella figura maken erg mee. Natuurlijk lopen er Italiaanse mannen te pronken met zichzelf. Hier komen ze ook alleen maar mee weg door de zonnebrillen die meer dan de helft van hun gezicht bedekken en de strakke kwaliteits pakken die de rest camoufleren. Zelfs ik als leek kon zien dat ze een fortuin hadden gekost.

Zolang ik mijn rugtas met camera bij me droeg zou ik toch de eeuwige toerist blijven, veel aandacht aan mijn outfit om zelf te flaneren door Rome leek daarom ook verspilde moeite. Op de 'scalinata della trinita dei monti' ofwel de Spaanse trappen vond ik nog velen honderden anderen toeristen die comfort (lees sportschoenen of sandalen) boven Fashion verkiezen. Zelf verlaat ik de Piazza di Spagna, ook wel het middelpunt van de roomse modewijk op mijn teenslippers. Vrolijk flip flop ik langs de Italiaanse modehuizen; Armani, Biagitooi, Cavalli, Fendi, Gucci, Max Mara en Valentino. Ik flip flop bijna langs alle letters van het alfabet.

Vanochtend had ik nog vol goede moed mijn sneakers aangetrokken. En omdat ik redelijk vroeg op pad was had ik gelukkig voor de zekerheid mijn slippers ook maar ingepakt. De boosdoener van het vroege ontwaken leek een boze Italiaanse gladiator te zijn. Nog versuft van de slaap werd ik gewekt door gerommel aan de deur. Na 3x No servizio geroepen te hebben naar de vermeende housekeeping ging het gerommel over in geram en geschop tegen de deur. Me er erg van bewust zijnde dat ik helemaal alleen was schoot ik toch ietwat angstig in een shirt en opende het raam. De Italiaanse gladiator bleek een klein Indisch opdondertje te zijn. Hij had zich blijkbaar vergist in het huisje. Het arme kind schrok nog meer dan ik dat had gedaan. Het jochie had me onbedoeld echter een lange dag geschonken. Ik had dus alle tijd om de eerste volle dag in Rome uitgebreid te benutten.

Rome is betoverend! Ik weet niet hoe Parijs aan de titel 'City of Love' komt maar het is gestolen van Rome. Dat kan niet anders. De kleuren in de stad zijn prachtig, het lichtval sprookjesachtig en de sfeer buitengewoon ontspannen; alsof alle Romeinen ook op vakantie zijn. Twee wandelroutes uit de Lonely hebben me langs het Piazza del Popolo, Piazza de Spagna, Trevi fontein en het park Villa Broghese gebracht.

Een flinke wolkbreuk compleet met onweer bij de Trevi fontein kon de dag niet verpesten. Het Piazza del Popolo is een prachtig plein wat echt niet te omschrijven is, dat moet je zelf gezien hebben. Het aangelegen Villa Borghese is een cadeautje, zeker op een warme dag in Rome. Het vondelpark is een klein grijs lelijk eendje in vergeleken met dit prachtige groene park. Vanaf het Piazza del Popolo is het bestijgen van de trappen de moeite waard wanneer je kort daarna het uitzicht over Rome mag bewonderen. Nog mooier vond ik het park zelf. Een dikke 6 uur heb ik me al struinend door het park verwonderd over al het moois. Het park is voor mijn gevoel net zo groot als Haarlem en heeft veel te bieden. Fietsen, wandelen, hardlopen, bioscoop, dierentuin, mooie beelden, terrasjes, prachtige grasvelden omringt door bloemen om neer te ploffen, mooie meertjes en in het midden het Piazza di Sienna. Hier waren veel werklui nu al druk bezig om de arena op te bouwen voor het grote paarden event wat de komende dagen gaat beginnen.

Weer terug op de camping had ik geen voeten meer over. Gelukkig was daar Jeorge die me met zijn golf car voor de deur van de bungalow heeft afgezet. Een vriendelijke glimlach doet wonderen :) Juist omdat het in Haarlem helaas niet kan geniet ik er nu juist nog meer van om met de benen omhoog lekker buiten te zitten. Met een bord zelf in elkaar geflanste salade, een fles witte wijn en de aller-lekkerste tomaten die ik ooit geproefd heb is het heerlijk bijkomen van een geweldige dag.

"Pretty and Smart" - Jeorge head of security

Dag 1- zondag 23 mei - HAARLEM naar ROME

Een tiramisu, lege fles wijn en een café latte zijn getuige van de ondergaande zon die een violet schouwspel veroorzaakt in de lucht. Een prachtige afsluiting van een mooie dag en een heerlijke maaltijd. Er gaat niets boven een maaltijd in de buitenlucht met een goed glas wijn. En dat in Rome.

Als avonturier van niets stond ik vanmorgen niet echt te trappelen om op weg te gaan. De zenuwen gierden door heel mijn lijf heen. Vreemd genoeg kon ik mezelf niet geruststellen met de wetenschap dat ik inmiddels een kleine 15 verschillende landen had bezocht. Met die ervaring zou het allemaal wel los lopen. De vliegreis ging lukken, dat was al lang niet spannend meer. Ook de treinrit naar hartje Rome leek het probleem niet. Echter de bus of metro naar de camping lijkt een noodzakelijk kwaad. Of in de bus met handen en voeten een Italiaanse buschauffeur uitleggen waar ik heen moest of een metro instappen waarop de stop die ik moest hebben 'op verzoek' is. Het echte vakantiegevoel verwachtte ik pas morgen, als ik hopelijk goed was aangekomen op de eindbestemming.

Sneller dan verwacht heb ik alles van me af kunnen laten glijden en zit ik heerlik ontspannen in het Hollandse zonnetje. Met het nieuwste boek van Suzanne Vermeer en een flesje Evian zit ik voor vertrekhal 3. Ondanks de uitlaatgassen is mijn vakantie begonnen. Het uur vertraging laat ik voor wat het is en draai nog een keer naar de zon toe.
De afgelopen weken was het te druk om me te verdiepen in het Italiaans. Ergens uit een ver verleden komt ineens het woord ' la quenta' boven drijven. Ik plak er een por favor en een vriendelijke glimlach aan vast en enkele tellen later verrast de ober me niet alleen met de rekening maar ook met een café latte. Complimento de Jeorge.

Ik ben nog geen twee uur op de camping maar ik ben nu al Jeorge zijn beste vriend. Jeorge stelde zich voor als het zwaargewicht 'Head of Security, at your service 24h a day'. Na een simpele maar vriendelijke check-in, en een lollige 'doei', bracht Jeorge me met de courtesy car naar de bungalow. Iedereen die me 'pretty and smart' noemt heeft natuurlijk een streepje voor, maar zijn nummer heb ik toch maar afgeslagen om er zeker van te zijn dat ik hem geen verkeerde indruk geef. Je weet nooit wat voor sleutels zo'n head of security met zich meedraagt. Jeorge mag zijn nummer houden om aan alle andere dames te geven die hij met een 'doei', 'tschus', of arriverdeci een lift gaf. Na een snelle inspectie van de bungalow (simpel maar schoon) plofte ik neer op het bed en bedacht dat het allemaal wel weer reuze was meegevallen.

Zoals verwacht was de vlucht (op de vertraging na) prima verlopen en had ik alle tijd om verder in Suzanne vermeer te lezen. Tijdens de treinrit van Rome airport naar Rome Termini treinstation wist ik nog steeds niet voor welke doom scenario ik zou gaan kiezen; bus of metrolijnen. Uiteindelijk besloten de Romeinse goden me welkom te heten door de keuze te vergemakkelijken. Hoe dichter bij Rome hoe donkerder de lucht werd. Echt veel zin om op mijn hakken (deze paste niet meer in de trolley en in de stad van bella figura blijk je die echt nodig te hebben...) en trolley door de regen heen te ploeteren had ik niet. De keuze viel dus op de overdekte metro. Als het goed is was dat nog sneller ook.

De grootste uitdaging was het vinden van een automaat die metrokaartjes spoog. Na zes trein automaten ben ik toch verder de stinkende warme metro ingelopen en daar heb ik uiteindelijk een BIT kaartje kunnen bemachtigen. Na een overstap op Flaminio was het zoeken naar de aansluitende metro die een bovengrondse trein bleek te zijn. Eenmaal in de trein bleek het gevreesde 'op verzoek' gewoon in te houden dat je op het knopje moest drukken. Zo simpel kan het leven zijn.

Een korte wandeling waaronder het oversteken van de snelweg ( hiervan laat ik de details achterwegen omdat mijn moessie anders van verschrikking van de bank afvalt) was de reis ten einde. Het einde van de reis maar het begin van Flaminio Village. En daar achter de receptie stond hij dan; de rots in de branding, Head of Security, Jeorge! Minimaal 100 kilo schoon aan de haak, ver in de 50, en ondanks dat hij binnenstond leek de zon nog steeds te weerkaatsen op zijn bruin glimmende kale hoofd.' Prego principessa ! How can i help you?'