Dag 1- zondag 23 mei - HAARLEM naar ROME

Een tiramisu, lege fles wijn en een café latte zijn getuige van de ondergaande zon die een violet schouwspel veroorzaakt in de lucht. Een prachtige afsluiting van een mooie dag en een heerlijke maaltijd. Er gaat niets boven een maaltijd in de buitenlucht met een goed glas wijn. En dat in Rome.

Als avonturier van niets stond ik vanmorgen niet echt te trappelen om op weg te gaan. De zenuwen gierden door heel mijn lijf heen. Vreemd genoeg kon ik mezelf niet geruststellen met de wetenschap dat ik inmiddels een kleine 15 verschillende landen had bezocht. Met die ervaring zou het allemaal wel los lopen. De vliegreis ging lukken, dat was al lang niet spannend meer. Ook de treinrit naar hartje Rome leek het probleem niet. Echter de bus of metro naar de camping lijkt een noodzakelijk kwaad. Of in de bus met handen en voeten een Italiaanse buschauffeur uitleggen waar ik heen moest of een metro instappen waarop de stop die ik moest hebben 'op verzoek' is. Het echte vakantiegevoel verwachtte ik pas morgen, als ik hopelijk goed was aangekomen op de eindbestemming.

Sneller dan verwacht heb ik alles van me af kunnen laten glijden en zit ik heerlik ontspannen in het Hollandse zonnetje. Met het nieuwste boek van Suzanne Vermeer en een flesje Evian zit ik voor vertrekhal 3. Ondanks de uitlaatgassen is mijn vakantie begonnen. Het uur vertraging laat ik voor wat het is en draai nog een keer naar de zon toe.
De afgelopen weken was het te druk om me te verdiepen in het Italiaans. Ergens uit een ver verleden komt ineens het woord ' la quenta' boven drijven. Ik plak er een por favor en een vriendelijke glimlach aan vast en enkele tellen later verrast de ober me niet alleen met de rekening maar ook met een café latte. Complimento de Jeorge.

Ik ben nog geen twee uur op de camping maar ik ben nu al Jeorge zijn beste vriend. Jeorge stelde zich voor als het zwaargewicht 'Head of Security, at your service 24h a day'. Na een simpele maar vriendelijke check-in, en een lollige 'doei', bracht Jeorge me met de courtesy car naar de bungalow. Iedereen die me 'pretty and smart' noemt heeft natuurlijk een streepje voor, maar zijn nummer heb ik toch maar afgeslagen om er zeker van te zijn dat ik hem geen verkeerde indruk geef. Je weet nooit wat voor sleutels zo'n head of security met zich meedraagt. Jeorge mag zijn nummer houden om aan alle andere dames te geven die hij met een 'doei', 'tschus', of arriverdeci een lift gaf. Na een snelle inspectie van de bungalow (simpel maar schoon) plofte ik neer op het bed en bedacht dat het allemaal wel weer reuze was meegevallen.

Zoals verwacht was de vlucht (op de vertraging na) prima verlopen en had ik alle tijd om verder in Suzanne vermeer te lezen. Tijdens de treinrit van Rome airport naar Rome Termini treinstation wist ik nog steeds niet voor welke doom scenario ik zou gaan kiezen; bus of metrolijnen. Uiteindelijk besloten de Romeinse goden me welkom te heten door de keuze te vergemakkelijken. Hoe dichter bij Rome hoe donkerder de lucht werd. Echt veel zin om op mijn hakken (deze paste niet meer in de trolley en in de stad van bella figura blijk je die echt nodig te hebben...) en trolley door de regen heen te ploeteren had ik niet. De keuze viel dus op de overdekte metro. Als het goed is was dat nog sneller ook.

De grootste uitdaging was het vinden van een automaat die metrokaartjes spoog. Na zes trein automaten ben ik toch verder de stinkende warme metro ingelopen en daar heb ik uiteindelijk een BIT kaartje kunnen bemachtigen. Na een overstap op Flaminio was het zoeken naar de aansluitende metro die een bovengrondse trein bleek te zijn. Eenmaal in de trein bleek het gevreesde 'op verzoek' gewoon in te houden dat je op het knopje moest drukken. Zo simpel kan het leven zijn.

Een korte wandeling waaronder het oversteken van de snelweg ( hiervan laat ik de details achterwegen omdat mijn moessie anders van verschrikking van de bank afvalt) was de reis ten einde. Het einde van de reis maar het begin van Flaminio Village. En daar achter de receptie stond hij dan; de rots in de branding, Head of Security, Jeorge! Minimaal 100 kilo schoon aan de haak, ver in de 50, en ondanks dat hij binnenstond leek de zon nog steeds te weerkaatsen op zijn bruin glimmende kale hoofd.' Prego principessa ! How can i help you?'