Dag 4 - Zondag 26 mei - Vaticaanstad

Een van de leukste blokken tijdens mijn Hospitality Management opleiding (klinkt toch een stuk interessanter dan Hotelschool) was Cultural Differences. Niets is zo leuk als de eigenaardigheden van een volk te leren kennen vanuit je eigen referentiekader. Elk volk heeft zo zijn eigen eigenaardigheden, zo ook de Italianen. ( Als leraar Engels zou ik het boek 'The Undutchables ' op de verplichte leeslijst zetten. Hilarisch boek over ons 'Nederlanders'. )

Nadat ik gisteren mijn voeten wat extra rust had gegund, vond ik dat we er vandaag weer voor de volle 100% tegenaan konden. Geen uitdagende dag zonder goed ontbijt. Daarom besloot ik het ontbijtbuffet te gaan verkennen. In mijn beleving is een ontbijtbuffet zonder vers fruit, yoghurt en warme eieren geen ontbijtbuffet. Hier bestaat het ontbijtbuffet uit twee aaneengeschoven tafels. Op de een de koffiemachine en op de ander de ontbijtbordjes. Elk bordje bevat 1 bolletje, 1 zoet croissantje en een cupje jam. Ik wist dat de Italianen geen grote ontbijters waren, maar wat ze allemaal wel niet over hebben om twee keer per dag warm te eten verbaasd me.

Vandaag ga ik mijn eerste stappen aan de andere kant van de Tiber zetten. En het zijn niet zomaar stappen! Nee, de flipflops hebben de eer om Vaticaanstad binnen te wandelen. Tot mijn grote verbazing is het Sint Pietersplein helemaal afgezet. Een van de vele Carabinieri knikt goedkeurend nadat zowel ik, als mijn tas door de scanner heen zijn. Op Schiphol was de beveiliging minder streng. Met de rugzak weer vertrouwd op mijn rug loop ik vrolijk maar vooral nieuwsgierig om me heen kijkend het Sint Pietersplein op. En verrek! Daar zat ie dan, die oude Duitser op zijn troon voor de Sint Pieter. Het leek Sinterklaas wel. Zonder pieten maar met Zwitserse garde, die niet minder gekleurde apenpakjes droegen.

Ondanks dat de oude man voor mij persoonlijk niet meer betekende dan een tv bekendheid, was het toch bijzonder om te zien hoe het hele plein zwaaide en joelde bij elke zin hij sprak. Een voor een werden de namen van groepen op audiëntie opgelezen. Menige schoolklas barstte in luid gejuich uit en gooide vervolgens de gekleurde petjes in de lucht als groet aan de oude man. Het was behoorlijk heet en daarom besloot ik vanaf de zijlijn in de schaduw het schouwspel te bekijken.

Waar buiten de muren van Vaticaanstad de prada's en gucci's het modebeeld bepaald blijkt er in Vaticaanstad een hele eigen modelijn te bestaan. Net als vaak in het dierenrijk het geval is behoord la bella figura maken vooral aan de mannen toe. De nonnen lijken de 'keuze' te hebben tussen een zwart of wit gewaad. Echter maken de kleren hier zeker de man. De priesters hebben niet de minst op maat gemaakt zwart pakken met wit sikje aan. Allen hebben stijlvol bijpassende schoenen en een prachtige leren aktetas. Dan is er nog de monnik. Bruin gewaad met wit koord, wit gewaad, wit met zwart gewaad. En vaak met sandalen en bijpassend bierbuikje. ( Al lopen er ook wel monniken met airmax en puma's)

Nadat ik ook mijn zegening in ontvangst had genomen kon ik natuurlijk niet zonder goed fatsoen Vaticaanstad verlaten zonder de Sint Pieter te bezoeken. Het was even afzien in de brandende zon met schreeuwende Koreaanse groepsleiders en vette Amerikanen om je heen. Daar op het Stint Pietersplein heb ik ook de kunst van het Italiaanse voordringen mogen aanschouwen. Alles lijkt te draaien om galante schijnbewegingen en vrolijk glimlachen. Ik heb nog nooit eerder mensen zo natuurlijk en ontspannen zien voordringen. Ze zijn er echt meester in. Zo goed dat niemand het ook lijkt op te merken of er iets van zegt. Echt bewonderenswaardig!

Met bedekte schouders en lange broek heb ik in de grootste kerk van Italië de werken van Michelangelo en Bernini mogen bewonderen en fotograferen. Vooral de schilderingen in de koepels van het dak en Bernini's baldakijn waren adembenemend. Na een kleine tour met de Lonely als gids ben ik nog een paar ronden wezen lopen. Ondanks dat vele verhalen en betekenissen langs mijn heidens bestaan zijn gegaan was het echt heel indrukwekkend.

Rome heeft in het centrum een overzichtelijk metrostelsel; twee lijnen die in een kruis door de stad lopen. Erg makkelijk maar er zijn dus ook aardig wat kilometers die afgelegd moeten worden tot het volgende station ( of je neemt de bus, maar dat vind ik teveel gedoe) Ik besloot vanaf Vaticaanstad een stuk door de stad te lopen langs het Piazza Navona en het Pantheon. Waar de Romeinen heerlijk ontspannen door de stad kunnen slenteren zo chaotisch engestrestzijn ze in het verkeer. De hele wereld lijkt ze gestolen te kunnen worden behalve als ze achter het stuur zitten. Ratelende bussen, knetterende scooters en bergen met verkeersovertredingen tekenen het verkeer van Rome. Een voordeel; De voetganger is heilig. Wanneer je ook maar een voet op de weg zet gaat iedereen direct in de ankers zonder ook maar geïrriteerd te kijken.

Dit lijkt ook de enige manier om na een vermoeiende dag lopen de snelweg voor de camping over te steken. Rond een uur of 7 is het hier ook gewoon spits dus wachten op een gaatje tussen de auto's door is echt onbegonnen werk. Wanneer ik weer voor de bungalow in het nog steeds warme avond zonnetje met een glas wijn neerplof, blijken er ook rasechte Italianen op de camping te verblijven. In nog geen kwartier tijd heeft de overbuurman als zeker 5 keer de telefoon beantwoord met een te luide Pronto! Vervolgens volgt er een vloed van snelle Italiaanse zinnen in het hoogst mogelijke volume. In Nederland kan ik me aardig irriteren aan al die telefoons terwijl mensen een bus instappen, bij de kassa staan, of tijdens een gezellig etentje. Een onbeschofte gewoonte waarvan steeds meer Nederlanders het zich al niet eens meer realiseren. De Italianen zijn echter nog veel erger. Ik verdenk ze ervan de hele dag met het verlengstuk van hun arm aan het oor lopen om maar zo snel mogelijk op te kunnen nemen. Ik ben blij als de buurman met een luide Ciao het gesprek beëindigd en zijn bungalow verlaat. Voor vandaag kan ik even geen Pronto meer horen.